Bez tytułu

Ulica jest cały czas ta sama. Długa, jednokierunkowa. Zwykle pusta, tylko przy sklepiku „za grosik” stoi kilku strudzonych tatusiów na chwiejnych nogach. Nie wiem czemu nazywam ich tatusiami. Może spłodzenie dziecięcia wydaje mi się jedynym sensownym osiągnięciem w ich nędznym życiu. Jedynym zdarzeniem, które w jakimś stopniu tłumaczy ich istnienie. Poza tym przydają się jeszcze tylko dla lepszego utargu pani za ladą, która być może, tak jak wszystko, też jest za grosik.

Poza zagęszczeniem pod sklepem czasem tylko jakaś znana twarz otulona płaszczem przedostaje się tylnym wyjściem teatru do samochodu. Najszybciej jak się da.

I koty. Tarzające się w liściach. Że też głód pozwala im myśleć o zabawie. Fenomenalne. Słabe ludzkie stworzenie, również głodne, inaczej zachowuje się na tejże samej ulicy.

Po obu stronach czasem przechadzają się młode roześmiane stworzenia. Też głodne. Ale im jeszcze zależy. Jeszcze mają na co liczyć.

Ja wolałam lewą stronę. On też. Najwięcej emocji gromadziło się na zakręcie.

Zakręt jest łagodny. Zastawiony samochodami. W godzinach wieczornych rzecz jasna. Wtedy kiedy Ci młodzi występują tak obficie. A naprzeciwko przystanku, już za teatrem, już na tej żywszej części ulicy, po której jeżdżą tramwaje, z boku budynku, wysoko, pod dachem świeci sobie mały kwadrat. Małe żółte bardzo ciepłe światło lampki. Nasz mały, upragniony pokoik. Miejsce do życia.

Takie to wszystko było nierealne, tak odległe. Takie poetyckie... Chyba całe piękno owego uczucia siedziało w całej tej ezoterycznej otoczce. W tej magii. Bliskości, ale nienamacalnej. Słowach niewypowiedzianych. Spojrzenia niosły w sobie ten ciężar. Całą siłę czucia. Westchnienia pełne głośnego krzyku. Marzeń. I pewności. 

Takie to teraz bajkowe. Jak piękny sen. I przerażające jest to, że najbardziej autentycznym wydawać się może coś tak mglistego.

To trwa nadal. Jest. Tak samo jak ulica. On nadal śni. Sen długi, jednokierunkowy...

A ja wiem teraz, że owszem, jest to miłość. Kochaliśmy się. Się, siebie, jego, mnie, siebie, siebie, siebie...

Kochał mnie kochającą jego. Kocha mnie nie kochającą go. Kochał siebie kochającego mnie.

Kochał kochać mnie i mieć świadomość, że zdolny jest do takiego uczucia. Nie we mnie się zakochał a w tej magii. I ja nie jego byłam tak pewna, jak tego że chcę wykupić wieczny bilet na to przedstawienie. Oklaskiwać metafizykę, świetnie wyglądającą w głównej roli... Piękne to było uczucie. Może na tym to wszystko polega?

Ale nie jest to uczucie „przyszłościowe”. Razem marzyć i czuć to samo, to za mało. Bo te marzenia wcale nie muszą się spełnić. Nie marzyliśmy o ich spełnieniu. Największym szczęściem był fakt ze były. Nie miłość była ważna a sama jej idea. Ja- jego muza i on, potrzebujący. Dla poezji, emocji i ich wyrażenia. Wystawiona na piedestał, wielbiona nie miałam jednak nigdy być na równi z nim, niżej, równiej, tak zwyczajnie.

A tej zwyczajności potrzebuję znacznie bardziej niż magii. Ręki położonej na brzuchu, roześmianej twarzy tuż przy mojej twarzy, uwielbienia adekwatnego, prawdziwego oddania, jego rozporządzeń i decyzji doprowadzających mnie do porządku. Życia, nie marzeń.

A niby nic się nie zmieniło. Ulica, okno, serce, spojrzenie. Długie, jednokierunkowe?