Bez tytułu

Polonista przyrównał mnie ostatnio do Apolinarego Kujawskiego z „Początku” Szczypiorskiego. Natchnionym głosem analizując mnie i moją powierzchowność stwierdził, że jestem taaaka poważna, spokojna... Klasa na te słowa wybuchnąwszy gromkim śmiechem, ze zdziwieniem pyta jak to? Ja? Szalona wieczna optymistka- poważna? Bzdura! A gdyby tak zastanowić się nad tym co mówił... Może patrząc na mnie, od czasu do czasu czytając to co spłodzę (oczywiście nie tutaj) szanowny pan polonista wie o mnie więcej niż każdy kto lepiej mnie zna, niż ja sama... Apolinary według niego cechował się mądrością, która polegała na wychodzeniu naprzeciw szczęściu. Według jego filozofii trzeba robić swoje i wiedzieć, że szczęście nam się należy. Równocześnie jednak oswoić się z faktem, że to szczęście może nas pominąć. I że niby ja właśnie żyję według tejże filozofii, witając ładnie szczęście, nawet jeśli nawiedza przez pomyłkę. Zdolność akomodacji. Myślę sobie jednak, że był okres w moim życiu, gdy wydawało mi się że jestem zbyt szczęśliwa. Że za dużo szczęścia, że nie zasłużyłam... No więc jak to jest? Hrabia Fredro pisał swego czasu „ (...) O Boże! Jakżem biedny, że jestem szczęśliwy!” I w tym coś jest! Ale nie wiem co. Kropka.

A! Jeszcze jak na maturzystkę przystało jutro pojadę do Częstochowy błagać o łaskę dla spóĄnionych w działaniu. Chyba. Bo szkoła moja kochana działać zaczyna ostatnio według praw całkowitej anarchii, w związku z czym nie ma wyjazdu. „JedĄcie sobie na własną rękę” powiedziała dyrekcja dość umiarkowanie zatroskana. Nie miałam też próbnej matury, nie ma pielęgniarki, nie ma anglisty... jest za to grzyb na drugim piętrze. W końcu nie można cały czas jechać na renomie najlepszej szkoły. Wszystko się czasem kończy. Ale żeby tak drastycznie!? Najgorszemu wrogowi nie poleciłabym szkoły do której tak rozpaczliwie chciałam się dostać i do której, ku mojej dzisiejszej rozpaczy dostać mi się udało. Ale o czym to ja chciałam... A! O Częstochowie! No jakoś się jutro wpakujemy w pociąg i zobaczymy co tam w górach słychać. Małych bo małych, ale brzmi dumnie. Idę. Trzeba się ładnie przygotować do kolejnej porcyjki uśmiechów. Mokrego dnia życzę.