(pod)zwyczajność

Nie trzeba mi wiele do szczęścia. Nie przeszkadza mi permanentny brak kasy. Szczerzę się na widok dziesięciu stopni na termometrze. Kolacja i dobry film to spełnienie marzeń. Niespodziewane nazwanie mnie ciałem niebieskim występującym gdzieś w odległym wszechświecie rozpromienia na dłużej. Mam łóżko, ciepły pokój, głowę i głośniki. Mam bilet i oczy. I nie chcę nigdy więcej niż mogę dostać. Nie ma to nic wspólnego z ambicją, żebyśmy się dobrze rozumieli. Nie znoszę ambicji, bo to ona zniszczyła to co wydawało się odporne na wszelkie niemetale...

Moje niewymaganie nie dotyczy dążeń a raczej ich spełnienia. Nie... To jednak dotyczy moich dążeń. I właśnie wszystko, co uda się osiągnąć cieszy ogromnie. Wiem, że niewspółmiernie do ludzi otaczających. Narzekają, marudzą choć niejednokrotnie mają więcej niż ja.

A jednak czegoś nie mają.

Nie mają walizy doświadczeń. Złych i dobrych. Tych złych, które teraz wydają się dobre. I dobrych, w które trudno aż uwierzyć. Nie mają pojęcia, co znaczy żyć. Bo żyją oczekiwaniami. Wyimaginowanymi i nie wprost proporcjonalnymi do poświęcenia, jakie czynią w ich kierunku.

Bez celu obijają się ze wschodu na zachód, marudzą kiedy trzeba, marudzą kiedy nic nie trzeba. Poza ubogim życiem mają ubogie myśli. Czas na nich. I na ich własne ręce. Jak można tak bardzo osierocać własne życie?!