Komentarze: 19
|
Zdałam sobie sprawę z tego jak bardzo jestem niestabilna. Jak płomyk świecy. Zapalam się, właściwie zostaję zapalona przez kogoś... Potem pięknie dla niego płonę.... Aż do pierwszego podmuchu wiatru. Wtedy gasnę. Do czasu. Do kolejnej zapałki. Nienawidzę takich dni. Kiedy wszystko to, co najbardziej wartościowe wczoraj, dzisiaj traci wartość. Jak zdefiniować słowo „dziś”? Kilkugodzinny koszmar, zdający się trwać nieskończenie długo... być tak długi jak całe moje życie. Tylko te ciężkie słowa, zmęczenie po nieprzespanej nocy, 15 godzin poza domem... słuchając kaszlu, kichania i smarkania obok, słuchając krzyków i przerostu ambicji z tyłu, stare spojrzenie młodej osoby, właściwie jedne wielkie okulary z boku... Koszmar. I droga do domu. Do domu.
|