| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Mam ochotę. Głowę wolną od zbędnych myśli. I dzbanek kawy. Posiedzimy do rana. Bo i jest nad czym. A akcenty oksytoniczne, proparoksytoniczne i inne amfibrachy zaczynają mnie nawet wciągać.
Co chwila trafiam na takie smaczne kąski:
Sufitowość
Ma znaczenie
Dla duszy...
|
No i masz ci los! Ledwo człowiek wychynie z domu i już same katastrofy! No nie każdy człowiek oczywiście... Ledwo 1984 wyjdzie z domu, przejdzie przez ulicę, stanie na przystanku i bach! Wypadek tuż pod nogami i setki głów w oknach (o dziwo nie patrzące na mnie!)... Nic to. JAKOŚ przeżyłam. Idziemy dalej. Wsiadamy do autobusu i bach! Siedzi sobie mały brzdąc, jakoś tak trzy/ czteroletni... Dziecko się zgubiło! Panika! Synku, gdzie masz rodziców!? Co ty tu robisz!? Wszedł sobie na krańcówce! A jak... Policja! Dzwonić na policję! Czy ten kierowca jest ślepy!? Jak to się mogło stać!? Jaaak??? Po prostu, 1984 wychynęła z domu... A jaka akcja była jak za jakieś piętnaście minut na przystanku czekał na nas radiowóz i gromada gapiów! I wszyscy nas oglądali i przyglądali się autobusowi. No wiadomo kto w nim jechał... I przystojni panowie policjanci wkroczyli, zabrali i poszli. Życie kolejnego dziecka zostało uratowane! Radujmy się i weselmy! Kolejną klęską (choć chyba bardziej osobistą) był widok trzech chłopców w wieku bliżej nieokreślonym, ale wysokości mniejszej niż metr konspiracyjnie czających się za rogiem i przeżywających właśnie w ekstazie swój nie pierwszy z pewnością raz z papierosem. Potem zawaliło się rusztowanie w budynku nieopodal... A następnie 1984 było potwornie przykro bo nie miała odstąpić jednego papierosa panu na przystanku tramwajowym. Jestem nieużyteczna społecznie.
|
A jak się dostanę na studia to...
- ufarbuję włosy na zielono
- zacznę robić na drutach najdłuższy szalik świata
- będę się opalać nago na środku łąki
- wsiądę w pierwszy lepszy pociąg i pojadę bez biletu niewiadomo gdzie
- stanę na środku ulicy i krzyknę że was wszystkich kocham
- umrę ze szczęścia
A jak się nie dostanę na studia to...
- zabarykaduję się w pokoju i tak skonam w samotności i rozpaczy
- wyjadę i będę pracować jako niewiemkto
- przestanę pisać
- znajdę sobie sponsora
- umrę ze wstydu
O nie !
Staruszka 1984 przeżyła już co miała przeżyć. Najlepsze podało rękę, przedstawiło się grzecznie i emigrowało. Już zawsze będzie TAK... Dlatego teraz 1984 zacznie pisać wspomnienia. I w związku z tym, co ciągle siedzi w jej zmęczonej głowie razem z deszczem ze stalowego nieba zjechały jak po ślizgawce dwa wnioski. Zatoczyły się i uderzyły z hukiem.
1. Kobieta zawsze chce tego, czego mieć nie może.
2. Kobieta zawsze po czasie docenia to co miała.
Pewnie że oczywiste. Ale nie moje, wasze. Jeszcze niedawno.
Odcięłam się od wszystkich.
Nie wychodzi, bo się uczy to nie dzwonimy.
Nie wychodzę bo się uczę to nie dzwońcie...
Żałuję. Całe życie byłam sama. Z nimi też. Wśród tysiąca ludzi nie ma nawet jednego małego Ktosia.
Chcę pogadać.
1984, nie wymagaj zbyt wiele...